Το μέλλον της γενιάς μου, προφανώς και δεν εξαντλείται στις λέξεις μνημόνιο-αντιμνημόνιο , ΔΝΤ και τρόικα.
Σήμερα, πολλοί Έλληνες πολίτες κι ειδικότερα οι νέοι, βιώνουν έντονα οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και αναπόφευκτα δικαιολογημένα, οδηγούνται στην «λύση -σωτηρία» της μετανάστευσης.
Αναμφίβολα, οι εκλογές ήταν ιδιαίτερα φορτισμένες αλλά και η τελευταία μας ελπίδα να επιβιώσουμε οικονομικά και να αναγεννηθούμε πολιτικά. Δυστυχώς, όμως, με τις εκλογές γίναμε μάρτυρες ενός πρωτόγνωρου μεταπολιτευτικού φαινομένου, δηλαδή της κοινοβουλευτικής εμφάνισης του κόμματος της άκρας δεξιάς, της Χρυσής Αυγής.
Η άνοδος της άκρας δεξιάς ήταν αναμενόμενη, για όσους γνωρίζουν ιστορία. Η παθητική λειτουργία του δικομματισμού τις τελευταίες δεκαετίες, «η λαϊκίστικη ρητορική» τμημάτων της αριστεράς, η συσσωρευμένη αδικία στις μάζες του λαού, η συνεχής επικράτηση της αναξιοκρατίας και της λαμογιάς, η ανεργία και κατά κύριο λόγο η έλλειψη καθημερινής ασφάλειας, οδήγησαν τον πολίτη και στη «λύση» της Χρυσής Αυγής.
Ποιά όμως είναι η σχέση της Χρυσής Αυγής με την νεολαία; Ποιό είναι το βαρόμετρο επιβίωσης για το μέλλον της; Συνταυτίζεται με το μέλλον των άλλων ευρωπαϊκών ακροδεξιών κομμάτων; Η συσπείρωση νέων με το συγκεκριμένο κόμμα σε ποιά βάση γίνεται; Ακολουθούν τις προτροπές γονέων και φίλων; Εξαναγκάζονται από οικονομικούς και άλλους λόγους; Είναι θέμα πνευματικής διαστρωμάτωσης και κουλτούρας;
Η παρορμητικότητα της νιότης μπορεί να υιοθετήσει την παραβατική συμπεριφορά της ακροδεξιάς; Οι νέοι οφείλουν να στηρίξουν το δημιουργικό όραμα της αλλαγής των θεσμών και όχι την καταστροφή τους, τη σταδιακή μεταρρύθμιση του κράτους και των υπηρεσιών του δημόσιου τομέα, τη βελτίωση των ακαδημαϊκών σπουδών που τόσο έχουν υποφέρει από το δικομματισμό της μεταπολίτευσης και από τα βιλαέτια των πολιτικών παρατάξεων.
Το όραμα που χρειάζονται οι νέοι απουσιάζει, όπως απουσιάζει και η λογική μεθοδολογία προσέγγισης των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων με τις συγκεκριμένες θεσμικές αλλαγές και το χρονοδιάγραμμα που πρέπει να ακολουθήσουμε. Μπορούν οι σκεπτόμενοι νέοι να συμπλεύσουν με εξτρεμιστικές καταστάσεις; Δεν θα ήθελα να το πιστέψω.
Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως άλλο πράγμα είναι να καταδεικνύεις πολιτικές και άλλο να αναδεικνύεις πρακτικές. Η άσκηση της πολιτικής στην κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν γίνεται βάσει της «σωματικής διάπλασης» και με επιβολή βίας άλλα βάσει της «πνευματικής διάπλασης».
Όπως είναι γνωστό «η βία γεννά βία». Και αναφέρομαι στην αλληλεπίδραση της σχέσης του εθνικισμού με το μεταναστευτικό. Ποιός μπορεί να μας εγγυηθεί ότι οι βίαιες και ακραίες πρακτικές αντιμετώπισης του μεταναστευτικού δεν θα φέρουν νέες και πιο ακραίες αντιδράσεις, και μέχρι που θα καταλήξει αυτό το γαϊτανάκι… αφού αυτό αποτελεί φυσική νομοτέλεια (νόμος δράσης – αντίδρασης).
Ακόμη, κάθε φορά που η κοινωνία ανέχεται και επικροτεί συμπεριφορές αυτοδικίας ρατσιστικού περιεχομένου «εμποτίζει» τους νέους σε παραβατικές συμπεριφορές. Βέβαια το μεταναστευτικό ζήτημα είναι σημαντικό και δεν λύνεται βάσει μεμονωμένων πολιτικών πρακτικών.
Η αναζωπύρωση της άκρας δεξιάς προβληματίζει την ελληνική κοινωνία, θέτει σε κίνδυνο τη δημοκρατική λογική και την έννοια του ουμανισμού. Θα είναι αδιανόητο να καταλήξουμε στο σημείο να θεωρούμε άνθρωπο μόνο τον Έλληνα και καθετί πέρα από αυτό μια μετάλλαξη.
Αυτό που θα πρέπει να μας κατευθύνει, είναι ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, στον πολίτη, στην ανθρώπινη ζωή αλλά προπαντός στο αναφαίρετο δικαίωμα της ασφαλούς κοινωνικής διαβίωσης. Είναι ζήτημα δυσεπίλυτο αλλά όχι άλυτο. Απαιτείται η σύμπραξη πολιτείας-κοινωνίας-οικογένειας και προπαντός συντήρηση της μνήμης. Ας μην ξεχνάμε τα λάθη του παρελθόντος.
Δεν ταιριάζει στον Ελληνισμό να βιάζει την Ιστορία και την κουλτούρα του. Αυτή την φορά, πρέπει να σκεφθούμε όλοι, ότι το κόστος της εκκόλαψης του φασισμού είναι πολύ πιο μεγάλο και από οποιοδήποτε άλλο εθνικό κόστος.
Του Χρόνη Διαμαντόπουλου Δημοσιογράφος, μέλος της γραμματείας Νέων της Δημοκρατικής Αριστεράς