Την Παρασκευή αρχίζουν στο Λονδίνο οι 30οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Παλαιότερα τους περίμενα με ανυπομονησία, λαοί από όλο τον κόσμο μαζεμένοι σε ένα μέρος, αθλητές υψηλότατου επιπέδου, μεγάλα ρεκόρ! Πλέον όμως απλά αδιαφορώ και πολλές φόρες θυμώνω. Αλήθεια, δεν μου έρχεται στο μυαλό άλλο σημαντικό γεγονός στο οποίο να υπάρχει τόση υποκρισία.
Για μένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι η αποθέωση της ντόπας, της (κακώς εννοούμενης) εμπορευματοποίησης του αθλητισμού και κυρίως της υποκρισίας σε όλα τα επίπεδα. Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, δεν έχουν κανένα κοινό με αυτούς της αρχαιότητας. Στην αρχαιότητα οι αθλητές αγωνίζονταν για ένα κλαδί ελιάς και για την τιμή που θα έδιναν στις πατρίδες τους, αλλά και που θα απολάμβαναν αυτοί και η οικογένεια τους. Η Ολυμπιακή Εκεχειρία εφαρμοζόταν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο που συμμετείχε στις Ολυμπιάδες. Αντίθετα, οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, προσπαθώντας να κερδίσουν την αίγλη και την δόξα της αρχαιότητας, απλά καπηλεύονται την ονομασία τους.
Στην θεωρία και στο ροζ συννεφάκι που κατοικούν οι Αθάνατοι της ΔΟΕ, οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες προωθούν την συνεργασία των λαών και την ευγενή άμιλλα, παρόλα αυτά οι ολυμπιακοί αγώνες του μίσους το 1980 και 1984 (όπου στην πρώτη περίπτωση δεν συμμετείχαν οι Δυτικές χώρες και στην δεύτερη οι χώρες που βρίσκονταν υπό της ομπρέλα της ΕΣΣΔ) διεξήχθησαν κανονικότατα, ενώ το 2008 την ώρα που η Ρωσία είχε εισβάλει στην Γεωργία, η τελετή έναρξης έγινε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Μιλάνε για ισότητα και την ίδια ώρα έδωσαν την Ολυμπιάδα του 2008 στην Κίνα (μια χώρα που παραβιάζει ακόμα και τώρα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα), έκαναν σαν να μην υπήρχε το θέμα του Θιβέτ και κατά την διάρκεια της ολυμπιακής λαμπαδηδρομίας συλλάμβαναν όλους όσους τολμούσαν να καταγγείλουν την Κινέζικη κατοχή σε εκείνη την περιοχή (και αυτή η πρακτική εφαρμόστηκε όχι μόνο στην Κίνα, αλλά σε όλες τις χώρες από τις οποίες πέρασε η Ολυμπιακή φλόγα ). Ενώ η 31η Ολυμπιάδα του 2016 ανατέθηκε στη Βραζιλία μια χώρα με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες (ας ελπίσουμε να μην κρύψουν τις φαβέλες πίσω από τεράστια πανό χορηγών, για να μην χαλάει η μόστρα και η διάθεση των τουριστών και των… Αθανάτων).
Προσπαθούν να πολεμήσουν την ντόπα όταν οι ίδιοι την υποθάλπουν. Δεν θέλουν ντοπαρισμένους αθλητές, αλλά θέλουν εξωπραγματικά ρεκόρ. Τα πριμοδοτούν κιόλας, όχι μόνο η ΔΟΕ, αλλά και οι χορηγοί της. Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι ένα αθλητικό γεγονός που ντοπάρονται οι πάντες, από αθλητές στίβου, μέχρι αθλητές της… σκοποβολής! Από την ντόπα φυσικά δεν γλυτώνουν ούτε και τα άλογα που συμμετέχουν.
Πραγματικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους χορηγούς και την εμπορευματοποίηση του επαγγελματικού αθλητισμού (άλλωστε αν δεν υπήρχε και αυτή δεν θα ήταν… επαγγελματικός). Αυτό όμως που με θυμώνει είναι η όλη υποκρισία της ΔΟΕ σε αυτό το θέμα.
Στην Ελλάδα μέχρι πρότινος τιμούσαμε και διορίζαμε στις ένοπλες δυνάμεις τους Ολυμπιονίκες μας. Ήμασταν περήφανοι για την Dream Team της άρσης βαρών (αυτή που σχεδόν όλοι πιάστηκαν ντοπέ), γιουχάραμε το 2004 στο τελικό των 200μ. γιατί δεν συμμετείχε ο… γιος του Αιόλου (αυτός που έπεσε και χτύπησε με το μηχανάκι), ενώ υποκλινόμασταν σε δηλώσεις περί αίματος μιας αθλήτριας που από το πουθενά κέρδισε στα 400μ. και αργότερα πιάστηκε (και αυτή) ντοπέ.
Όπως γράφω και παραπάνω καταλαβαίνω ότι η ντόπα δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, όμως επιτρέψτε μου για την χώρα μου να μην θέλω τέτοια μετάλλια. Γενικότερα δεν με ενδιαφέρει καν αν θα υπάρχουν αθλητές υψηλού επιπέδου και τεράστιες επιχορηγήσεις σε αθλητικές ομοσπονδίες για να φέρουν μετάλλια. Για μένα μια κοινωνία που οι πολίτες νιώθουν «εθνικά υπερήφανοι» μόνο όταν κερδίζει κάποιος αθλητής ή κάποια ομάδα τους και βγαίνουν αλαλάζοντας σε δρόμους και πλατείες, μου θυμίζει τριτοκοσμικές και βάρβαρες χώρες, όπου τα προβλήματά τους περιορίζονται απλά σε ανούσιες νίκες έναντι άλλων λαών (πραγματικά αυτή την εποχή υπάρχουν σημαντικότερα γεγονότα για να βγούμε στο δρόμο, παρόλα αυτά είμαι σίγουρος ότι αν η Εθνική ποδοσφαίρου ξανακέρδιζε το Euro ο κόσμος που θα μαζευόταν στην Ομόνοια θα ήταν περισσότερος από αυτούς που μαζεύτηκαν πέρσι στο Σύνταγμα).
Εγώ λοιπόν, προτιμώ τα λεφτά να πάνε εκεί που πρέπει. Στις γειτονιές και στην επαρχία. Να γίνει πράξη αυτό που λέμε «λαϊκός αθλητισμός». Να αθλούμαστε για να έχουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, να αθλούμαστε από ευχαρίστηση ή για να γλυτώσουν ορισμένες κοινωνικές ομάδες από τους κινδύνους των ναρκωτικών, συμμοριών κλπ. Να υπάρχουν οργανωμένα δημοτικά γυμναστήρια και καλοσυντηριμένα γηπεδάκια όπου όλοι θα έχουμε την δυνατότητα για άθληση. Όσοι τώρα θέλουν μετάλλια και επιτυχίες, ας ψάξουν να βρουν χορηγούς (άλλωστε και η ΔΟΕ σε αυτούς στηρίζεται).