Η Τεχνική κολύμβηση είναι ένα νέο σχετικά άθλημα, στο οποίο οι αθλητές αφού προσαρμόσουν πτερύγια στα πόδια τους, έχουν τεντωμένα τα χέρια τους πάνω από το κεφάλι ώστε να πετύχουν υψηλές ταχύτητες κατά την κολύμβησή τους.
Διάφορες αποστάσεις και διαφορετικά είδη πτερυγίων και εξαρτημάτων όπως μάσκες αναπνευστήρες και φιάλες συμπιεσμένου αέρα, χρησιμοποιούνται στους αγώνες κολύμβησης. Τα τελευταία χρόνια πολλά παιδιά προσελκύονται από την ταχύτητα που προσδίδουν τα πτερύγια μέσα στο νερό και εγγράφονται σε ομίλους τεχνικής κολύμβησης , ώστε να ασχοληθούν και αγωνιστικά με το άθλημα.
Από το 1960 το άθλημα της τεχνικής κολύμβησης άρχισε πλέον να εξελίσσεται με γρηγορότερους ρυθμούς. Το 1972 θεωρείται έτος σταθμός για τη τεχνική κολύμβηση γιατί με τη χρήση του μονοπτέρυγου γεννήθηκε μια νέα τεχνική η οποία μιμείται τα δελφίνια στο νερό. Καθιερώνονται πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα και τα εξαρτήματα του αθλήματος, βελτιώνονται συνεχώς εξειδικευμένα για κάθε απόσταση, μειώνοντας τις αντιστάσεις με νέα υδροδυναμικά σχήματα.
Το 1986 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (Δ.Ο.Ε.) αναγνώρισε στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Υποβρύχιας Δραστηριότητας (C.M.A.S) το άθλημα της τεχνικής κολύμβησης και η οποία κλήθηκε να το παρουσιάσει στους Μεσογειακούς αγώνες του Μπάρι το 1997.
Η ιστορία της τεχνικής κολύμβησης στη χώρα μας ξεκίνησε το 1952 με την ίδρυση της Ελληνικής Ομοσπονδίας (Ε.Ο.Υ.Δ.Α.Α.Τ.Κ.). Το 1964 έγινε το πρώτο Πανελλήνιο πρωτάθλημα . Από το 1981 , με τη χρήση του μονοπτέρυγου και στην Ελλάδα, υπήρξε ραγδαία εξέλιξη. Οι πανελλήνιες επιδόσεις σε όλες τις κατηγορίες και αποστάσεις καταρρίφθηκαν και καταρρίπτονται συνεχώς. Η Ελλάδα σήμερα κατέχει πλέον αξιοζήλευτη θέση στο παγκόσμιο στερέωμα του αθλήματος αυτού, που θα ζήλευαν αθλήματα με ευνοϊκότερες συνθήκες δουλειάς και μεγαλύτερη παράδοση. Δυστυχώς η μη συμμετοχή του αθλήματος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας στέρησε τη χώρα μας από περισσότερες διακρίσεις και πιθανόν από Ολυμπιακά μετάλλια.
