Ξημέρωσε Τρίτη, 6 Νοέμβρη του 2012. Οι δρόμοι της Αθήνας, έτοιμο σκηνικό για να διαδραματιστεί η εξέλιξη της 48ωρης Πανελλαδικής Απεργίας. Το μέλλον της χώρας, για μία ακόμα φορά, μετέωρο…
Προχωρώ με αργό βήμα από το σπίτι μου, για να φτάσω στο Σύνταγμα. Πλάι στα ηχηρά συνθήματα για τον λαϊκό ξεσηκωμό, μία σιωπηλή υπαρξιακή αναζήτηση. Ανάμεσα στις πολύκροτες δηλώσεις εν όψει της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου για το Μνημόνιο 3, ένας εσωτερικός μονόλογος , για τη μοίρα του ανθρώπου, που τελικά πρέπει ο ίδιος να τη διαλέγει… Και κάπου εκεί, σκόρπιοι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη να καταφτάνουν στη θύμηση και να μπλέκονται με το τώρα… Με συνειρμούς και διασυνδέσεις, μπαίνουν σε μια δική μου σειρά του μυαλού και γίνονται το προσωπικό μου μανιφέστο της μέρας..
«Βγήκα στην αγορά και δεν είχα τίποτα να πουλήσω, και πούλησα τις εξομολογήσεις μου στο έλεος των αυριανών ημερών.
Εκείνη τη νύχτα άδειασα τόσο, που όταν μου πέταξαν το μαχαίρι δε βρήκε που να καρφωθεί..
Να σε καρφώσουν στο σταυρό ή να σταυρωθείς σ’ αυτό το τίποτα που υπήρξες, είναι ο ίδιος δρόμος, έρημος κι ακατανόητος…»
Κι όμως, κάποια στιγμή, έρχεται ένα «βράδυ, όμοιο σχεδόν με τ’άλλα: η πλήξη, λιγοστό το φως, οι χαμένοι δρόμοι κι άξαφνα κάποιος σου λέει “είμαι φτωχός”, σαν να σου δίνει μια μεγάλη υπόσχεση..» και εσύ τότε, νιώθεις επιτέλους «σαν τον τρελό, που κλειδωμένος στο κελί του, ζωγράφισε στον τοίχο μια πόρτα κι έφυγε..»
Γιατί, δεν μπορεί, «κάπου αλλού παίζεται η ζωή μας,
θα ’ρθει μια μέρα που θα κλείσουμε ειρήνη με τ’ όνειρο..»
και θα καταλάβουμε την ευθύνη.
Αλλά, «το πρόβλημα, φίλοι μου, δεν είναι να σώσεις τον κόσμο,
αλλά να τον σώσεις την ερχόμενη Πέμπτη..»
«Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί…
Κι όποιος γυρίζει σπίτι του, είναι νικημένος».
«Ναι, αγαπημένη μου, εμείς για αυτά τα λίγα και απλά πολεμάμε,
για να μπορούμε να έχουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί,
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί,
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να έχουμε έναν έρωτα που να μην μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε..
Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δεν θα πεθάνουμε. Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε, αφού θα τραγουδάνε το ίδιο τραγούδι που αγαπήσαμε, αφού θ’ανασαίνουν έναν κόσμο, που εγώ κι εσύ ονειρευτήκαμε,
ε τότε, αγαπημένη, θα ‘μαστε πιο ζωντανοί από κάθε άλλη φορά!»