Παρακολουθώντας την ομιλία του κ. Σαμαρά στη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της Κυβέρνησης, διαπίστωσα ότι ενώ το μότο της νέας Κυβέρνησης θα έπρεπε να ήταν μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις, αυτό είναι γενικολογίες, γενικολογίες, γενικολογίες! Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά.
Κατ’ αρχάς πιστεύω ότι είναι σαφές μετά τις δηλώσεις των κ.κ. Χατζηδάκη και Στουρνάρα πως η προεκλογική εξαγγελία περί επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης πάει περίπατο. Αυτό πιστεύω ότι είναι φυσικό επακόλουθο, από την στιγμή που η εγχώρια πολιτική ελίτ μας απέδειξε περίτρανα τον προηγούμενο καιρό ότι δεν μπορεί να κάνει διαπραγματεύσεις. Το πρόσφατο παράδειγμα της Ισπανίας και της Ιταλίας μας δείχνει πως γίνεται μια σωστή και επιτυχημένη διαπραγμάτευση. Αυτή απαιτεί χτίσιμο συμμαχιών, πολιτικό θάρρος αλλά και θράσος, συγκεκριμένες προτάσεις, αλλά και… έλλειψη υψηλότατου κρατικού χρέους. Όλα αυτά δυστυχώς δεν είναι γνωρίσματα της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής σκηνής, αλλά ούτε και της σύγχρονης Ελληνικής δημοσιονομικής πραγματικότητας, σε αντίθεση με τις Ισπανία και Ιταλία (όπου κυρίως η έλλειψη ρευστότητας στις τράπεζες τους τις αναγκάζει να δανειστούν και άρα να αυξήσουν το δημόσιο χρέος τους).
Όσον αφορά τις προγραμματικές εξαγγελίες του κ. Σαμαρά, αυτές περιορίστηκαν σε γενικολογίες και ευχολόγια. Συγκεκριμένα, ο κ. Σαμαράς μίλησε για συγχωνεύσεις οργανισμών και φορέων του Δημοσίου. Η ιδέα με βρίσκει σύμφωνο, όμως δεν εξήγησε τι θα γίνει με το πλεονάζον προσωπικό, ενώ δεν έθεσε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και δράσεις μέσω των οποίων θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Μίλησε για ξεμπλοκάρισμα των πόρων του ΕΣΠΑ έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν ως αναπτυξιακό όχημα, αλλά για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος θα πρέπει πρώτα να υπάρξει μια εκτεταμένη μεταρρύθμιση του τρόπου λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης, πράγμα το οποίο αφενός είναι χρονοβόρο, αφετέρου δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερος ζήλος και διάθεση για να ξεκινήσει. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε την all time classic εξαγγελία των τελευταίων δεκαετιών περί αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας! Πραγματικά έχω βαρεθεί να ακούω συνέχεια αυτή την εξαγγελία ειδικά όταν οι οργανισμοί που την έχουν αναλάβει έχουν κριθεί κατ’ εξακολούθηση ανεπαρκείς, αλλά και στελεχωμένοι από πολιτευτές της εκάστοτε Κυβέρνησης.
Σε ότι αφορά το κυρίως κομμάτι των προγραμματικών δηλώσεων της Κυβέρνησης, χαρακτηρίζεται από την έμφαση, έως και εμμονή θα έλεγα, στις ιδιωτικοποιήσεις χωρίς παράλληλα να συνοδεύονται και από μεταρρυθμίσεις. Δεν λέω, μαζί τους στις ιδιωτικοποιήσεις και στην μείωση αυτού του κράτους-τέρας που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία 30 χρόνια, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι θα βοηθήσει την Ελληνική οικονομία η ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων όπως ο ΟΠΑΠ. Ακόμα περισσότερο δεν μπορώ να καταλάβω ποιο κορόιδο θα βρεθεί να αγοράσει υπερχρεωμένες και ζημιογόνες ΔΕΚΟ όπως ο ΟΣΕ. Εκεί όμως που πραγματικά εξοργίζομαι είναι στην παντελή απουσία εξαγγελιών περί μεταρρυθμίσεων οι οποίες μάλιστα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια!
Αναρωτιέμαι πότε επιτέλους θα εφαρμοστεί στην πράξη το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, πότε θα υπάρξουν περικοπές στα ειδικά μισθολόγια, πότε θα υπάρξει ένα ενιαίο μισθολόγιο στους δημοσίους υπαλλήλους, πότε θα σχεδιαστεί μια δικαιότερη φορολογική πολιτική, πότε θα υπάρξει αναδιαμόρφωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, πότε θα υπάρξει μια σαφής μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης στην κατεύθυνση που θα την κάνει περισσότερο ευέλικτη και μακριά από τις στρεβλώσεις που προκαλεί η νομολαγνική προσέγγιση που υπάρχει σήμερα, πότε θα υπάρξουν μέτρα κατά των στρεβλώσεων που εμφανίζονται αυτή την στιγμή στην Αγορά. Οι μόνες μεταρρυθμίσεις που βλέπω και οι οποίες μάλιστα εφαρμόστηκαν άμεσα είναι η επανασύσταση του παντελώς άχρηστου Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, αλλά και η τοποθέτηση, του ταγμένου κατά της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, κ. Αρβανιτόπουλου στο Υπουργείο Παιδείας.
Δυστυχώς, ο κ. Σαμαρας έχει αποφασίσει να ακολουθήσει την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων όπου η μόνη στρατηγική τους ήταν οι εξαγγελία γενικόλογων και χρονοβόρων σχεδίων με σκοπό απλά να καθησυχάσουν την Τρόικα και να εκταμιεύσουν την επόμενη δόση του δανείου. Πρέπει όμως να καταλάβουν ότι η ελληνική οικονομία νοσούσε και νοσεί, η επιχειρηματικότητα βασίζεται στα λεφτά του κρατικού κορβανά, ενώ η νέα γενιά βρίσκει διέξοδο στα όνειρά της μόνο στην μετανάστευση. Όλα αυτά μπορούν να αντιστραφούν μόνο με την εφαρμογή φιλόδοξων, αλλά και επώδυνων μεταρρυθμίσεων, οι οποίες συνεπάγονται υψηλό πολιτικό κόστος, αλλά και σύγκρουση με ισχυρές επαγγελματικές συντεχνίες, πράγμα που η σημερινή κυβέρνηση δείχνει να μην θέλει να κάνει.