Μια, η μελαγχολική διάθεση που περιρρέει μόνιμα πλέον στην ατμόσφαιρα, μια, το κλίμα των Χριστουγέννων που σε κάνει να μετρήσεις την ανθρωπιά που σου ’χει απομείνει, μια, η επιβεβλημένη ανασκόπηση της χρονιάς που σε λίγο θα φύγει, παίρνεις μολύβι και χαρτί και κάνεις τον απολόγισμό σου, για σένα και για τους άλλους… Μπορεί να μην είσαι ποιητής, αλλά σίγουρα κάτι έχεις κι εσύ να πεις γι’ αυτό που αισθάνεσαι να συμβαίνει γύρω σου… Μήπως κάτι πάει στραβά; Μήπως, λέω;
Στο όνομα της ταχύτητας, απορυθμίσαμε τις ζωές μας,
στο όνομα της λάμψης, ξεθωριάσαμε τις εικόνες μας,
στο όνομα της επιφάνειας, βουλιάξαμε στο βυθό μας.
Στο όνομα των αριθμών, λησμονήσαμε ν’ αγαπάμε την ποίηση,
στο όνομα της οικονομίας, γκρεμίσαμε τους αρμούς του συνόλου,
στο όνομα του κέρδους, καταντήσαμε φτωχοί και άθλιοι.
Στο όνομα της Ευρώπης, θάψαμε τους μόχθους και τις ελπίδες των λαών της,
στο όνομα της ενότητας, κατασπαράξαμε τους αδύνατους,
στο όνομα της ανάκαμψης, μείναμε στάσιμοι και παράλυτοι.
Στο όνομα της προόδου, επιστρέψαμε στα χρόνια της βαρβαρότητας,
στο όνομα της αλήθειας, γίναμε κυνικοί και απαίσιοι,
στο όνομα της αλληλεγγύης, ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι.
«Ίσως, να ήταν κι αυτά, μία λύσις..»
Τώρα, στο όνομα της επιβίωσης, ψάχνουμε ξανά για την χαμένη μας αθωότητα.