Από την πρεμιέρα της ταινίας στην Βενετία μέχρις σήμερα στην Ελλάδα, έχει δημιουργηθεί γύρω από τον «μαύρο κύκνο» ένας ιστός καλαισθησίας που το κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες κινηματογραφικές παράγωγες του έτους. Είναι μια ταινία ενδιαφέρουσα, προσέξτε όχι μια ταινία που θα σε αφήσει άφωνο για την φοβερή ιστορία της, την εικόνα της ή την μουσική της δεν είναι κάτι τέτοιο απλώς η ιστορία που παρουσιάζεται έχει ένα ενδιαφέρον, μα το σημαντικότερο ρολό τον έχουν αρχικά η καταπληκτική Natalie Portman -θυμηθείτε την στο V for Vendetta- και ο Vincent Cassel αυτοί είναι που σε καθηλώνουν και σε παροτρύνουν να την δεις καθώς και το όνομα του σκηνοθέτη, δηλαδή του Darren Aronofsky -θυμηθείτε τον υπέροχο «Παλαιστή» και φυσικά το «Ρεκβιέμ για ένα όνειρο»-που παίζει σημαντικό ρόλο.
Είναι μια ταινία που ρίχνει φως και καταδεικνύει πώς πίσω από τις μεγάλες περφόρμανς υπάρχει πολύ δάκρυ, αίμα και ιδρώτας, υπάρχει η αυτοκαταστροφή και η αυτοαναίρεση. Όπως προανέφερα η Natalie Portman είναι καταπληκτική στον ρόλο της μπαλαρίνας και όπως φαίνεται θα το πάρει το χρυσό αγαλματίδιο του α΄ γυναικείου ρόλου στα φετινά Oscar. Ξεχωρίζει για τις κινήσεις και το ύφος που παίρνει, σε κάνει να σκεφτείς πως είναι επαγγελματίας ή πως σίγουρα έχει κάποια προϋπηρεσία με τον επαγγελματικό χορό, ενώ στο τέλος πραγματικά μεταμορφώνεται σε έναν πανέμορφο κύκνο.
Ο σκηνοθέτης καταφέρνει για άλλη μια φορά να φτάσει την σκηνοθεσία του στο τέλειο, να καταγράψει στη μεγάλη οθόνη ασύλληπτες λεπτομέρειες όχι μόνο απ’ την καθημερινότητα μα και τις πιο ιδιαίτερες σκέψεις μια κλασικής μπαλαρίνας σε μια χορευτική ομάδα. Κάθε φορά καταφέρνει να αναβαθμίζει τα έργα του και να τα ανεβάζει σε άλλο επίπεδο.
Η Νίνα είναι μια μπαλαρίνα στην Νέα Υόρκη και ο χορός παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή της, όπως γίνεται συνήθως στα επαγγέλματα αυτά. Ζει με την ψυχαναγκαστική πρώην μπαλαρίνα μητέρα της, η οποία της ασκεί ασφυκτική πίεση. Όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής Τόμας Λίροϊ αποφασίζει να αντικαταστήσει την πρίμα μπαλαρίνα για την παράσταση «Η Λίμνη των Κύκνων», η Νίνα είναι η πρώτη του επιλογή, αλλά θα πρέπει να κερδίσει τον ρόλο από την ανταγωνίστριά της, την νέα χορεύτρια Λίλι. Καθώς αναπτύσσεται μια ιδιόμορφη φιλία ανάμεσα στις δύο αντίπαλες χορεύτριες, η Νίνα έρχεται όλο και περισσότερο σε επαφή με την σκοτεινή της πλευρά…
Ο Aronofsky, παίζει εξ αρχής το καλύτερο του χαρτί, τους καθρέφτες, που τους μεταχειρίζεται με το κλασικό κόλπο του καθρέπτη έτσι ώστε να καταδείξει «τον άλλον εαυτό» με τρόπο που μπερδεύει τον ανυποψίαστο θεατή. Η Νίνα προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από την γαλουχημένη φυλακή της μητέρας της που την έχει κάνει ντροπαλή, και κλεισμένη στον εαυτό της. Έτσι, μέσα από τον ρόλο που τις δίνεται θα ανακαλύψει με επώδυνο τρόπο έναν άλλο εαυτό.
Η ταινία ουσιαστικά ασχολείται περισσότερο με τη σχέση της Νίνας με την μητέρα της και τη απελευθέρωσή της. Η κόρη αυτό που πρέπει να κάνει είναι να πολεμήσει με το σώμα της, τον ίδιο της τον εαυτό. Θα περάσει σε μια καινούργια φάση της ζωής της κάπως αργά στα είκοσι οχτώ της και θα αντιμετωπίσει σκληρά τον ίδιο της τον εαυτό και ιδίως την σκοτεινή του πλευρά, που έχει ανάγκες και θέλει να εγκαταλείψει το κοριτσίστικο σώμα.
Τέλος, πολλοί αναφέρουν ότι η ταινία αυτή είναι θρίλερ, άλλοι ότι είναι ψυχολογική. Εγώ λέω ότι δεν είναι τίποτα από τα δυο, γιατί απλούστατα τα θρίλερ δεν είναι έτσι, ούτε καν στα ελαφριά θρίλερ δεν μπορείς να το εντάξεις. Επίσης δεν είναι τόσο ψυχολογικό όσο αναφέρουν, έχει μερικά στοιχειά που το κάνουν αλλά δεν είναι, είναι περισσότερο μεταφυσικό αφού τα περισσότερα πράγματα τα φαντάζεται ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, αλλά τα δημιουργεί το μυαλό.
Συντάκτης | Τάσος Αντωνόπουλος