Η NEW STAR σε συνεργασία με την Πρεσβεία Της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα διοργανώνει ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΟΥΒΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ στο κινηματοθέατρο ΤΡΙΑΝΟΝ από 26//07 έως 1/08 (Κοδριγκτώνος 21 , Πατησίων 101, Μετρό Βικτώρια ) , τηλ. : 2108215469 με αφορμή την επέτειο της 26 Ιουλίου που ήταν και η έναρξη της επανάστασης της Κούβας .
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ θα προβληθούν 33 ταινίες και ντοκιμαντέρ. Η επίσημη πρεμιέρα του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 26/7 στις 21:00 η ώρα με ομιλία εκπροσώπου της Πρεσβείας της Κούβας και καλλιτεχνικό πρόγραμμά και θα ακολουθήσει προβολή ταινίας .
Δείτε όλες τις ταινίες που θα προβληθούν στο Φεστιβάλ
«Μια ταινία δεν μπορεί ν’αλλάξει τον κόσμο, αλλά πρέπει να την δημιουργούμε σαν να μπορούσε να το κάνει.» Julio García-Espinosa(σκηνοθέτης)
Η 24η Μαρτίου του 1959, η μέρα που δημοσιεύτηκε ο νόμος αρ. 169 της κυβέρνησης της επανάστασης, ο νόμος που δημιούργησε το ICAIC, είναι μια ιστορική ημερομηνία με μεγάλη βαρύτητα για τον πολιτισμό μας, για την ίδια την Κυβέρνηση και για το Kουβανικό έθνος. Τη μέρα εκείνη γεννήθηκε ένας εξαιρετικός θεσμός, που διέφερε από οτιδήποτε είχε προηγηθεί στην Κούβα, ή οπουδήποτε αλλού, και γεννήθηκε επίσης κάτι πολύ πιο σημαντικό: γεννήθηκε ένα δημιουργικό κίνημα αυθεντικής πρωτοπορίας που σημάδεψε την Kουβανική επανάσταση, έδωσε εικόνα και φωνή στους κουβανούς και στο νέο κράτος που εκκολαπτόταν και έδωσε έμπνευση από πολύ νωρίς στο ευρύτερο κίνημα της Λατινικής Αμερικής.
Είναι αξιοσημείωτο το ότι ο νόμος αυτός τέθηκε σε ισχύ μόλις 3 μήνες μετά την απελευθέρωση, εν μέσω αγώνα ενάντια εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, όταν η επαναστατική κυβέρνηση έπαιρνε τα πρώτα μέτρα προς όφελος του λαού και κέρδιζε πολλές μάχες, σε διάφορα πεδία. Εν μέσω τόσο σημαντικών ζητημάτων, κινδύνων και πραγματικά τεράστιων προκλήσεων, δημιουργείται το ICAIC . Αυτή η εκπληκτική πράξη αντικατοπτρίζει από τη μία την προτεραιότητα που ο Φιδέλ Κάστρο και η ηγεσία του κόμματος έδιναν στον κινηματόγραφο και τον πολιτισμό και από την άλλη την βασική έννοια που αποτελεί την ουσία της εξέλιξής μας: ότι η αληθινή επανάσταση οφείλει να μεταμορφώνει το πνεύμα και την κουλτούρα του ανθρώπου. Δεν επρόκειτο για τη δημιουργία ενός θεσμού προπαγάνδας, αλλά για ασυμβίβαστης και αυθεντικά επαναστατικής τέχνης. Το κείμενο της νομοθεσίας αναφέρει ότι ο νέος κινηματογράφος οφείλει να διατηρήσει την «καλλιτεχνική του υπόσταση», «απελευθερωμένος από μικροπρεπείς δεσμεύσεις και άχρηστες υποτέλειες», ώστε να μπορέσει να συνεισφέρει με τις ειδικευμένες οδούς του στην ανασυγκρότηση της χώρας. Οι πιο βαθιές επαναστατικές δεσμεύσεις, η μεγαλύτερη καλλιτεχνική επιμέλεια και η απεριόριστη δημιουργική ελευθερία ήταν οι βασικές αρχές του καινούργιου θεσμού.
Ο Julio Garcia Espinosa (σκηνοθέτης) αναφέρει ότι το 1959 «το πεπρωμένο του καθένα μας ενώθηκε αδιάρρηκτα με το πεπρωμένο του έθνους μας» και ότι «οι κινηματογραφιστές δημιουργούσαν το προσωπικό έργο τους ως αναπόσπαστο κομμάτι του πεπρωμένου του κουβανικού κινηματογράφου. «Το ICAIC, μετατράπηκε σε αυθεντικό σχολείο, όπου το ουσιώδες δεν ήταν η εκμάθηση τεχνικής, αλλά η ανάπτυξη του ταλέντου. Περισσότερο από μια δουλειά, αποτελούσε ένα πόνημα πολιτισμού […] Μια ταινία δεν μπορεί ν’αλλάξει τον κόσμο, αλλά πρέπει να την δημιουργούμε σαν να μπορούσε να το κάνει […] Το ICAIC αποτελούσε φυτώριο ιδεών, συζητήσεων, τολμηρών αποφάσεων.» Αυτός ο χώρος ο δημιουργικός και τόσο δυναμικός, ο τόσο πλήρης και πολυσυλλεκτικός, ήταν καλλιτεχνικά και πολιτικά επαναστατικός και έβρισκε το νόημα και το λόγο ύπαρξής του στο μαζικό αποδέκτη, θιασώτη του νέου κουβανικού, αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου. Οι ιδρυτές του ICAIC είχαν απορρίψει την εμπορευματοποίηση και τον λαϊκισμό και αποδείκνυαν ότι ταινίες ποιότητας
που ήταν ταυτόχρονα και δημοφιλείς ήταν κάτι το εφικτό. Έμενε να δουλέψουν για την εκπαίδευση ενός νέου κοινού. Για το ICAIC, η ελευθερία του δημιουργού δεν θεωρείτο δεδομένη, αν δεν ήταν συνυφασμένη με αυτή του θεατή. Κάνοντας προσιτό τον κινηματογράφο σε όλους, συνεισφέραμε στην απελευθέρωση του θεατή. Και ιδού οι λέξεις κλειδιά του νέου θεσμού και του κινήματος που δημιούργησε: απελευθέρωση του δημιουργού και του δέκτη. Κάτι που δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες, γιατί μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού δεν είχε πρόσβαση σε αυτές. Έτσι δημιουργήθηκε ο μεταφερόμενος κινηματογράφος. Με 32 καταλλήλως εξοπλισμένα φορτηγά ταξίδευαν σε όλη τη χώρα, φτάνοντας σε κάθε γωνιά της Κούβας.
Το περιοδικό Cine Cubano υπολογίζει ότι μόνο την πρώτη χρόνια, 2 εκατομμύρια θεατές, χωρικοί, ανθρακωρύχοι, και απομονωμένες κοινότητες στα βουνά, είδαν ταινίες, 95% εκ των οποίων για πρώτη φορά στη ζωή τους. Μέσα σ’αυτό το κλίμα ελπίδας και αναταραχών, ζώντας σ’αυτή την εποχή εντάσεων, εντός και εκτός κινηματογράφου, υπήρχε η βούληση για πρόοδο, δημιουργία, ποιότητα και η θέρμη να θέσουμε τις βάσεις για κάτι σταθερό, μακριά από δογματισμούς, αιρέσεις και απλουστεύσεις. Και όπως δήλωσε ο Αmbrosio Fornet (συγγραφέας και κριτικός)»Οφείλουμε στο ICAIC, εκτός από τις ταινίες και αφίσες, τις εκδόσεις και τον ζήλο για τη μόρφωση του κοινού, ένα μοντέλο πολιτικής κουλτούρας, ένα πόνημα οργάνωσης και διάδοσης του πολιτισμού που αποτελεί την κληρονομιά του έθνους μας.»
Xαιρετισμός του Υπουργού Πολιτισμού της Κούβας, Abel Prieto Jiménez στο φεστβάλ Kουβανικού Kινηματογράφου .