Κοινωνιολόγος δεν είμαι. Νομίζω όμως πως βρήκα μία απάντηση.
Σκεπτόμενος, τέσσερα χρόνια μετά την εξέγερση για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, πως κάτι έπρεπε να γράψω, θυμήθηκα το περσινό μου άρθρο με τίτλο Απόψεις | Τι έμαθα από το Δεκέμβρη του 2008.
Στην τελευταία παράγραφο επισημαίνω:
«Αν η ενασχόληση με την πολιτική (προσοχή, όχι με την κομματική) ζωή του τόπου, δεν συνεχίστηκε μετά από κάτι τόσο έντονο, όσο ο Δεκέμβρης του 08, πραγματικά δεν ξέρω πως μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία απαξίωσης. Νιώθω λες και η μεγάλη πλειοψηφία της γενιάς μας, έχει ήδη συμβιβαστεί, πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, πως θα φύγει στο εξωτερικό ή πώς δεν περνά από το χέρι της η επόμενη μέρα. Μάλλον, (ορθότερα, αλλά ακόμα χειρότερα) αδιαφορεί για την επόμενη μέρα λες και θαρρείς πως δεν αφορά το μέλλον τους, αλλά το μέλλον μίας κοινωνίας, ξένης προς αυτούς. Εύχομαι να βγω ψεύτης, αλλά τη μαζικότητα (μιλάω πάντα για τη γενιά μου) που «κατάφερε να προκαλέσει» η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, δεν κατάφεραν δύο χρόνια Τρόικας, μέτρων και πολιτικοοικονομικής παρακμής. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι θεωρούμε τους αγώνες άσκοπους ή αν ακόμα παρακολουθούμε μουδιασμένοι τις εξελίξεις. Αυτό που σίγουρα ξέρω όμως, είναι πώς ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς μου, έχει χάσει την πίστη του απέναντι σε οποιοδήποτε θεσμό, σε οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία, σε οτιδήποτε θα μπορούσε να προκαλέσει μία ριζοσπαστική αλλαγή. Ξέρω πως ένα κομμάτι της γενιάς μου, της γενιάς του Δεκέμβρη, είμαστε ακόμα εγκλωβισμένοι και χαμένοι…»
Στην πραγματικότητα όμως, νομίζω πως έχω μία δικαιολογία για τους συνομηλίκους μου, που επί τω πλείστον, δηλώνουν «φανατικά απολιτίκ» και στρέφονται σε επιλογές τύπου Χρυσή Αυγή (για το οποίο έχουμε μιλήσει στο παρελθόν στο Noteblog #8).
Όλα αυτά τα χρόνια οι φορείς κοινωνικοποίησης, οι «πηγές παρακίνησης» δηλαδή, που θα μας έσπρωχναν να ενασχοληθούμε με κριτική σκέψη απέναντι στις πολιτικές εξελίξεις, υπέγραψαν μία ακούσια ομερτά.
Ήταν τόσο μεγάλη η ντροπή τους, για το γεγονός ότι στήριξαν τις πολιτικές τους επιλογές, καθαρά με το οικονομικό συμφέρον ή εξαπατημένοι από παραπλανητικές πολιτικές δηλώσεις τύπου «επανίδρυση του κράτους», που επέλεξαν να αναθρέψουν τα παιδιά τους στην κοινωνικοπολιτική άγνοια.
Προτίμησαν λοιπόν, να τους γαλουχήσουν με αφορισμούς, τύπου «όλοι οι πολιτικοί είναι απατεώνες», «αριστερά και δεξιά είναι το ίδιο», «η βία είναι δικαιολογημένη όταν δέχεσαι ψυχολογική βία» , «σε αυτήν την κοινωνία όλοι κοιτάνε το συμφέρον τους, να κάνεις το ίδιο», «δεν υπάρχει αξιοκρατία, για αυτό όπου μπορείς να γλύψεις, γλύφε, όπου μπορείς να γραπωθείς, γραπώσου». Έτσι λοιπόν κατάφεραν να δημιουργήσουν τέσσερις κατηγορίες νέων.
Τους επικίνδυνους που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, χωρίς να καταλαβαίνουν τη σημασία του «σπέρνω ανέμους, θερίζω θύελλες».
Τους φανατικούς αριστερούς, που δεν μπορούν να επεξεργαστούν τι σημαίνει το «Έχω 8 νοσοκομεία. Τα 2 δουλεύουν με 110% πληρότητα και τα 6 με 20%. Θα κρατήσω 6 που θα δουλεύουν με 60%» και το λαμβάνουν ως περικοπή στην Υγεία, άρα κάτι κακό.
Τους αδιάφορους, που το χουν παρατήσει εντελώς.
Και τέλος τους φλώρους, άτολμους, σπάστες, φιλο-φιλελεύθερους, που (κυρίως) συζητούν και (λιγότερο) προσπαθούν να πράξουν (στο βαθμό που η πράξη ενός φιλομεταρρυθμιστή, μπορεί να έχει φανερό αποτέλεσμα).
Αυτοί είμαστε, γιατί αυτό αναθρέψατε. Όχι μόνο χωρίς γνώμη, αλλά κυρίως, χωρίς όρεξη να ψάξουμε την αλήθεια. Τυφλοί, επικίνδυνοι και άτολμοι. Απολιτίκ.
ΥΓ: Και εσείς οι… ρήτορες. Σταματήστε να γλύφετε τους νέους. Αηδία καταντήσατε.