Ο κόσμος της θάλασσα πάντα γοήτευε το ανθρώπινο είδος και αυτό πάντα ονειρευόταν να τον κατακτήσει. Είτε πρόκειται για ένα κατάλοιπο του νόμου της εξέλιξης (σ.σ αρκετοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι όλα τα είδη προέρχονται από τη θάλασσα) είτε απλώς για ένα απωθημένο, ένα είναι σίγουρο. Ο άνθρωπος θα συνεχίζει να επισκέπτεται τον απέραντο θαλάσσιο βυθό, μέχρι να τον κατακτήσει.
Εμείς αναζητήσαμε τις παρυφές αυτής της προσπάθειας και σας την παρουσιάζουμε.
Οι άνθρωποι εφάρμοσαν την έννοια της κατάδυσης από πολύ νωρίς. Αυτό αρχικά, γινόταν κρατώντας την αναπνοή τους κάτω από το νερό. Έμμεσες μαρτυρίες βρίσκουμε σε παλιά χειροποίητα αντικείμενα προερχόμενα από τη θάλασσα που βρέθηκαν στην ξηρά (π.χ. μαργαριταρένια στολίδια), καθώς και απεικονίσεις δυτών σε αρχαίες σχεδίες.
Η επιθυμία του ανθρώπου να πάει κάτω από το νερό πιθανότατα υπήρχε από πάντα. Οι λόγοι ήταν πολλοί και διάφοροι. Η αναζήτηση τροφής, η συγκέντρωση διάφορων αντικειμένων (σφουγγάρια , μαργαριτάρια, ναυάγια ), η επισκευή πλοίων κτλ. Μέχρι όμως να βρεθεί ένας τρόπος για να αναπνέει υποβρύχια, κάθε κατάδυση ήταν αναγκαστικά σύντομη και ξέφρενη.
Στην αρχαία Ελλάδα, δύτες με άπνοια μάζευαν σφουγγάρια και επιδίδονταν σε στρατιωτικές υποβρύχιες επιχειρήσεις. Η ιδέα της πρώτης αναπνευστικής συσκευής υποβρυχίως μια χύτρα ανεστραμμένη πάνω από την κεφαλή του δύτη, ώστε να συγκρατεί τον αέρα, ανήκει στον Αριστοτέλη.
Ο Θουκυδίδης, επίσης, κάνει αναφορά για δύτες που πριόνιζαν τα υποβρύχια φράγματα προστασίας των Συρακούσιων, ενώ ο Αρριανός εξιστορεί πώς ο Αλέξανδρος έκανε χρήση δυτών στην πολιορκία της Τύρου. Μεταξύ των αρχαίων ιστοριών, η ιστορία του Σκυλλία είναι ίσως η πιο διάσημη.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, το 500 π.χ. ο δύτης Σκυλλίας ύστερα από πολλά κατορθώματα του ως βατραχάνθρωπος, συνελήφθη από Πέρσες στρατιώτες οι οποίοι τον επιβίβασαν σε ένα από τα πλοία του στόλου τους με σκοπό να τον χρησιμοποιήσουν εναντίον του Ελληνικού στόλου. Όμως ο Σκυλλίας έμαθε τα σχέδια τους και βούτηξε από το πλοίο στην θάλασσα, έκοψε τα σκοινιά από τις άγκυρες και δημιούργησε μεγάλη σύγχυση στον Περσικό στόλο. Χρησιμοποιώντας ένα κούφιο καλάμι ως αναπνευστήρα κολύμπησε 9 ναυτικά μίλια μέχρι το Αρτεμίσιο και ανέφερε στους Έλληνες τις προθέσεις του εχθρού καθώς και άλλα χρήσιμα στοιχεία. Η Ύδνα (κατά άλλους Κυανή) εκπληκτική δύτρια και κόρη του Σκυλλία, βοήθησε τον πατέρα της στα έργα του εναντίον των Περσών.
Πώς όμως να μείνει ο άνθρωπος κάτω από το νερό περισσότερο; Αναπνοή μέσω ενός κοίλου καλαμιού επιτρέπει στο σώμα να βυθιστεί και να αναπνέει, αλλά γίνεται φανερό αμέσως ότι τα καλάμια πάνω από δύο μέτρα μήκος δεν λειτουργούν καλά. Αυτό γιατί η εισπνοή καθίσταται δύσκολη λόγω της πίεσης του νερού μιας και ο αναπνευστήρας έχει μικρό μήκος. Δοκιμάστηκε επίσης η κατάδυση με αναπνοή από ένα σάκο γεμάτο αέρα στην επιφάνεια το οποίο δεν πέτυχε λόγω εισπνοής διοξειδίου του άνθρακα.
Τον 16ο αιώνα οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν καταδυτικές καμπάνες , πιθανότατα το πρώτο αποτελεσματικό μέσο για να παραμείνουμε κάτω από το νερό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η καμπάνα καταδύονταν και μέσα σε αυτή ο δύτης ώστε το κάτω μέρος να είναι εκτιθέμενο στο νερό και το πάνω μέρος που περιέχει αέρα συμπιεσμένο από την πίεση του νερού.
Ο δύτης μπορούσε να αφήσει την καμπάνα για ένα λεπτό για να συλλέξει σφουγγάρια ή να εξερευνήσει το βυθό και στη συνέχεια να επιστρέψει για να πάρει αναπνοή από τον αέρα που είναι συγκεντρωμένος στο πάνω μέρος της καμπάνας.
Στη συνέχεια, περίπου το 1840, οι Μπενουά Ρουκαϊρόλ (Benoit Rouquayrol) και Ογκίστ Ντενερούζ (Auguste Denayrouze) βελτίωσαν το πρωτόγονο σκάφανδρο του Αουγκούστους Σιέμπε (Augustus Siebe) και το 1878 παρουσιάστηκε η πρώτη συσκευή κλειστού κυκλώματος.
Όσον αφορά στην Ελλάδα, το 1866 ο Συμιακός Φώτιος Μαστορίδης έκανε χρήση σκάφανδρου για την σπογγαλιεία, δίνοντας μια νέα διάσταση στο επάγγελμα. Το σκάφανδρο Μαστορίδη, είχε δωρίσει αγγλική ναυαγοσωστική εταιρεία ως αναμνηστικό δώρο για την προσφορά του σε εργασίες στις ινδικές Θάλασσες.
Η σημαντική εφεύρεση, το 1920, των πτερυγίων κολύμβησης, από τον Υποπλοίαρχο του γαλλικού ναυτικού Κορλύ, επέλυσε το πρόβλημα της προώθησης υποβρυχίως και παρείχε το έναυσμα για την αυτόνομη κατάδυση. Από εκεί και πέρα η επινόηση και τελειοποίηση του ρυθμιστή πίεσης από τον Ζακ Κουστώ και τον Γκανιό άλλαξε ριζικά το σκηνικό. Με τη βοήθεια ανδρών όπως ο Ντιμά, ο Χανς Χας κ.α. πραγματοποιούνται σπουδαία άλματα για την κατάκτηση των βυθών. Σε αυτό το σημείο βέβαια θα πρέπει να αναφερθεί πως ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες για την αλματώδη ανάπτυξη της μελέτης και τεχνολογίας των καταδύσεων υπήρξε η τελειοποίηση του καταδυτικού υλικού.
