Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν σε αυτήν την extreme εκδοχή του κλασικού πλέον water ski. Αυτήν τη φορά όμως θα γίνουμε πιο προσεκτικοί και θα προσπαθήσουμε να δούμε από πιο κοντά τα χαρακτηριστικά του εν λόγω σπορ.
Η αρχή
Το barefoot water skiing πρωτοεμφανίστηκε το 1947, όταν ο καινοτόμος σκιέρ Τσακ Σλάι δοκίμαζε να κάνει σκι πάνω σε όλο και μικρότερα πέδιλα, ώσπου έφτασε στο σημείο να τα εξαφανίσει εντελώς. Παρ’ όλα αυτά, τη δόξα κέρδισε ο Ντικ Πόουπ, ο πρώτος άνθρωπος που φωτογραφήθηκε και κινηματογραφήθηκε να κάνει σκι χωρίς πέδιλα στο Cypress Gardens της Φλόριντα, όπου τρία χρόνια μετά πραγματοποιήθηκε ο πρώτος διαγωνισμός barefoot ski. Αργότερα πήραν τα ηνία οι Αυστραλοί, οι οποίοι διοργάνωσαν τους πρώτους εθνικούς (1963) και τους πρώτους παγκόσμιους αγώνες (1978), ενώ εξέλιξαν το σπορ εφευρίσκοντας το barefoot jumping.
Προϋποθέσεις
Βασική προϋπόθεση για να κάνει κάποιος barefoot ski είναι να βρει το κατάλληλο περιβάλλον. Ιδανική θάλασσα θεωρείται η ήσυχη θάλασσα, κάτι που δεν το βρίσκεις πολύ εύκολα, γι’ αυτό και συχνά οι barefooters στρέφονται στη λύση της λίμνης. Απαραίτητο στοιχείο για να μπορέσει ο σκιέρ να ισορροπήσει στο νερό είναι οι υψηλές ταχύτητες. Επειδή δεν υπάρχει πέδιλο για να κρατήσει την άνωση, το σκάφος «τρέχει» με 50 χιλιόμετρα την ώρα, ταχύτητα αρκετά υψηλότερη από τα αντίστοιχα 20-30 χιλιόμετρα την ώρα στην περίπτωση του «κανονικού» σκι. Ο σκιέρ φορά την ειδική νεοπρέν στολή του barefoot για να προστατεύει το κορμί του από τραυματισμούς που μπορούν να προέλθουν είτε από αντικείμενα που τυχόν επιπλέουν στη θάλασσα είτε από πτώση στο νερό, που λόγω της υψηλής ταχύτητας είναι σαν τσιμέντο.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να κάνει κανείς barefoot ski. Ο πρώτος είναι ουσιαστικά για εκμάθηση και γίνεται με βοήθεια μιας τοποθετημένης στο πλάι του σκάφους μπάρας ή αλλιώς μπουμ. Ο επίδοξος barefooter παίρνει το βάπτισμα του πυρός καθισμένος στο ειδικό καρεκλάκι που είναι στερεωμένο στην μπάρα. Στο δεύτερο μάθημα κρατιέται απευθείας από την μπάρα, ενώ στο τρίτο πιάνεται από ένα σκοινί δεμένο στην μπάρα. Κρέμεται με τεντωμένα χέρια και λυγισμένα πόδια και καθώς η ταχύτητα αυξάνεται σιγά σιγά τοποθετεί τις πατούσες του έτσι ώστε να ακουμπήσουν στη θάλασσα και να «πλανάρουν».
Ο δεύτερος τρόπος απευθύνεται στους «προχωρημένους» του σπορ. Η εκκίνηση γίνεται με το σώμα τοποθετημένο ανάσκελα και μοιάζει σαν να τραβάς ένα σακί από σκοινί. Μόλις το σκάφος αναπτύξει ταχύτητα, το σώμα πλανάρει στο νερό και ο σκιέρ κάνοντας μισή στροφή φέρνει το σώμα του σε πρόσθια θέση. Κατόπιν μαζεύει τα γόνατα και «πατάει» πάνω στο νερό και, μετατρέποντας τις πατούσες του σε πέδιλα, παίρνει τη στάση του διπλού σκι. Πόσο γρήγορα μπορεί κανείς να μάθει barefoot; Δυο με τρία μαθήματα είναι αρκετά. Υπάρχουν βέβαια και οι super -men που περνούν όλα τα στάδια της εκμάθησης σε μια μέρα.
Στην Ευρώπη και κυρίως στην Αγγλία, η εν λόγω εκδοχή του σκι είναι αρκετά διαδεδομένη με τους τολμηρούς barefooters να κάνουν εντυπωσιακές φιγούρες όπως σλάλομ ή άλματα πάνω από πλωτές μπάρες. Όμως και στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί δεινοί «ξυπόλητοι» σκιέρ που χρόνο με το χρόνο πολλαπλασιάζονται, ενώ όπως επισημαίνει ο κ. Κύπριος υπάρχουν και πολλά πιτσιρίκια που μυούνται στον κόσμο των θαλάσσιων σπορ ξεκινώντας από το barefoot ski. Αν η ιδέα να τρέξετε –κυριολεκτικά- πάνω στη θάλασσα σας δελεάζει, δεν έχετε παρά να αναζητήσετε έναν καλό εκπαιδευτή και να ακολουθήσετε ευλαβικά τις συμβουλές του.