Συμπληρώνονται σήμερα 39 χρόνια, από τη Ματωμένη Κυριακή που έλαβε χώρα στο Ντέρρυ της Βόρειας Ιρλανδίας, στις 30 Ιανουαρίου 1972.
Στο Λόντοντερι της Βόρειας Ιρλανδίας η Ενωση Πολιτικών Ελευθεριών, οργάνωση που πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις των καθολικών, πραγµατοποιεί πορεία διαµαρτυρίας, σε πείσµα της απαγόρευσης που έχει επιβάλει η τοπική κυβέρνηση των προτεσταντών. Απαιτεί να παύσει ο χωρίς δίκη εγκλεισµός υπόπτων για συµµετοχή στον ΙRΑ και να αποχωρήσουν τα βρετανικά στρατεύµατα από τη Βόρεια Ιρλανδία. Μέλη του 1ου Τάγµατος του Βρετανικού Συντάγµατος Αλεξιπτωτιστών θα ανοίξουν πυρ εναντίον των διαδηλωτών.
Δεκατρείς σκοτώνονται επιτόπου, ακόµα ένας θα πεθάνει αργότερα. Πέντε από αυτούς, πυροβολήθηκαν πισώπλατα…
Οι έξι είναι ανήλικοι, παιδιά 17 ετών. Αλλοι δεκατρείς διαδηλωτές τραυµατίζονται.
Ιρλανδικό Ζήτημα – Ιστορικό Σημείωμα
Το ιρλανδικό ζήτημα, ξεκινάει από το 1172 όταν οι Άγγλοι εισβάλουν στην Ιρλανδία. Οι Άγγλοι είναι προτεστάντες και οι ιρλανδοί καθολικοί που καταπιέζονται. Από τότε και στο όνομα της εθνικής ανεξαρτησίας και της καθολικής πίστης, οι ιρλανδοί ξεσηκώνονται. Στο όνομα του καθολικισμού, οι Ιρλανδοί βρίσκουν την κινητήριο ένωσή τους, που θα τους οδηγήσει σε έναν μακροχρόνιο απελευθερωτικό και (στην βάση του) κοινωνικό (ταξικό) αγώνα, απέναντι στους Άγγλους προτεστάντες.
Το 1905, ιδρύεται το «Σιν Φέιν», από τον Άρθουρ Γκρίφιθς και νικά στον πόλεμο με την βρετανική αυτοκρατορία. Το κόμμα αυτό διεκδικεί πλήρη πολιτική και οικονομικά ανεξαρτησία για την Ιρλανδία, προτείνοντας για τους φτωχούς αγρότες και την εργατική τάξη ένα πρόγραμμα επηρεασμένο από τις αρχές του σοσιαλισμού. Το ένοπλο τμήμα του που θα ιδρυθεί το 1913 και αποτελείται από εθελοντές, θα ονομαστεί «Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός» (IRA).
Το 1918 γίνονται εκλογές με το «Σιν Φέιν» να φτιάχνει τη δική του Βουλή στο Όλστερ με πρόεδρο της Ιρλανδικής Δημοκρατίας τον Ντε Βαλέρα (που συμμετείχε στην «Εξέγερση του Πάσχα» το ’16). Από τότε οι ιρλανδοί κατεβαίνουν συνεχώς σε απεργίες και παραλύουν τη χώρα, ενώ ο IRA διεξάγει έναν ανελέητο ανταρτοπόλεμο, χτυπώντας στρατόπεδα και αστυνομικά τμήματα. Οι Βρετανοί απαντούν με στρατεύματα που αποτελούνται από Βρετανούς ποινικούς κρατούμενους, που θα τους έδιναν αμνηστία αν δεχόντουσαν να πολεμήσουν στην Ιρλανδία. Αυτά τα τάγματα ήταν που επιδίδονταν σε λεηλασίες, βιασμούς και βασανισμούς, για να κάμψουν το ηθικό και την αντίσταση των Ιρλανδών. Τον Ιούνιο του 1921 και ενώ ο IRA κερδίζει συνεχώς έδαφος, οι Βρετανοί ζητούν ανακωχή και αρχίζουν διαπραγματεύσεις. Με τον ηγέτη του IRA Μάικλ Κόλινς στις διαπραγματεύσεις, οι Βρετανοί παραχωρούν στους ιρλανδούς το δικαίωμα να έχουν δική τους Βουλή και αυτονομία σε όλη τη χώρα, εκτός από έξι επαρχίες της Β.Ιρλανδίας όπου η πλειονότητά τους είναι προτεστάντες.
Η συμφωνία δεν περιλαμβάνει ούτε εθνική ανεξαρτησία, ούτε οικονομική. Το «Σιν Φέιν» όπως και ο IRA διχάζονται. Ο Ντε Βαλέρα μαζί με τους μαχητές του IRA που διαφωνούν, ξεκινάει εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά γρήγορα θα ηττηθεί. Η αστική τάξη έχει ήδη συμβιβαστεί και ο λαός δεν αντέχει άλλες συγκρούσεις. Το 1926 τα όπλα του IRA θα σιγήσουν. το 1948 η χώρα θα ονομαστεί σε Ιρλανδική Δημοκρατία με πρόεδρο τον Ντε Βαλέρα, ο οποίος έχει απομακρυνθεί ήδη από τους παλιούς του συντρόφους και τις επαναστατικές ιδέες του «Σιν Φέιν».
Το 1969, η επανίδρυση του IRA
Στις 12 Αυγούστου του 1969, μια συνηθισμένη πορεία των «Ενωτικών Προτεσταντών» επιχείρησε να περάσει μέσα από την περιοχή των καθολικών του Ντέρι, το Μπόγκσαϊντ. Εκείνη η σύρραξη μεταξύ καθολικών και προτεσταντών όμως, δεν πρόκειται να τελείωνε έτσι απλά. Η ιρλανδική αστυνομία παρενέβη να προφυλάξει τους προτεστάντες (!). Ακολούθησαν τριήμερες οδομαχίες, με καραμπίνες και μολότοφ. Οι ταραχές σταματούν και θα μείνουν στην ιστορία ως «The Troubles» (οι φασαρίες), ενώ στάθηκαν η αφορμή για άφιξη βρετανικού στρατού ξανά στην Ιρλανδία μετά απο αρκετά χρόνια.
Η ταραχή γενικεύτηκε, και οι Ενωτικοί Προτεστάντες, με τον αέρα του βρετανικού στρατού, άρχισαν να καίνε τα σπίτια των καθολικών με σκοπό να τους εκδιώξουν απο το Μπέλφαστ. Το αποτέλεσμα των νέων αυτών συγκρούσεων ήταν πέντε νεκροί καθολικοί και ένας προτεστάντης, αλλά και 3.500 άστεγοι. Και η απάντηση; Η επανίδρυση του IRA. Αργότερα, το Δεκέμβρη του ίδιου έτους ο IRA διασπάται στον «επίσημο» (official), τους ρεαλιστές που απαιτούσαν την ένωση της Β.Ιρλανδίας με την υπόλοιπη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και τον «προσωρινό» (provisional), πού ήθελε να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα του 1916 όχι μόνο για ανεξαρτησία, αλλά και για κοινωνική δικαιοσύνη και σοσιαλισμό.
Και ενώ ο «Επίσημος IRA» σταματάει τις εχθροπραξίες (τουλάιστον φανερά) το 1972, ο «Προσωρινός IRA» ξεκινάει το αντάρτικο πόλεων, με αυτοσχέδιες βόμβες, πορείες που καταλήγουν σε συγκρούσεις με τους βρετανούς στρατιώτες, ενέδρες σε βρετανικά οχήματα και ακροβολισμένους -σε στέγες σπιτιών- ελεύθερους σκοπευτές. Απο τότε όλη η Β. Ιρλανδία μετατράπηκε σε πεδίο μάχης απο έναν ολοκληρωτικό πόλεμο.
Sunday, Bloody Sunday – Η συγγνώμη
«Τα όσα συνέβησαν τη Ματωµένη Κυριακή ήταν αναιτιολόγητα και αδικαιολόγητα… Δεν έπρεπε ποτέ να έχουν συµβεί… Κανένα από τα θύµατα δεν ήταν οπλισµένο… Κανένα από τα θύµατα δεν εκπροσωπούσε απειλή… Την πρώτη σφαίρα την έριξε ο βρετανικός στρατός… Εκ µέρους της κυβέρνησης, εκ µέρους της χώρας, λυπάµαι, λυπάµαι βαθιά».
Η συγγνώμη της βρετανικής κυβέρνησης, άργησε 38 χρόνια. Όχι ότι παίζει ρόλο βέβαια. Υπολογίζεται, πως περισσότεροι από 470 άνθρωποι σκοτώθηκαν εκείνη τη χρονιά, που ήταν η φονικότερη χρονιά στις τέσσερις δεκαετίες που διήρκεσε η διαµάχη στη Βόρεια Ιρλανδία. Συνολικά 3.700 ανθρώπινες ζωές στοίχισε αυτή η διαµάχη….
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει, και ας νιώσουμε (λίγο πιο) τυχεροί, και ας ζούμε στην περίοδο που ζούμε:
H μαύρη λίστα της Ματωμένης Κυριακής;
John (Jackie) Duddy (17).
Patrick Joseph Doherty (31).
Bernard McGuigan (41).
Hugh Pious Gilmour (17).
Kevin McElhinney (17).
Michael G. Kelly (17).
John Pius Young (17).
William Noel Nash (19).
Michael M. McDaid (20).
James Joseph Wray (22).
Gerald Donaghy (17).
Gerald (James) McKinney (34).
William A. McKinney (27).
John Johnson (59).
Ας ευχηθούμε λοιπόν:
– How long…how long must we sing this song?
– No more!
ΥΓ: Ευχαριστώ για της πληροφορίες το andarsia.blogspot.com και τη βικιπαιδεια