Δυστυχώς όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος… Τα καλύτερα τελειώνουν ακόμα πιο γρήγορα. Καθώς φτάνεις προς το τέλος, σκέφτεσαι πόσο «εποικοδομητική» ήταν η διαδρομή. Και σε αυτό το σημείο σε πιάνει το άγχος. Πώς τα πήγα; Την έκανα χαρούμενη; Τώρα μου λέει αλήθεια ή υποκρίνεται; Ήμουν καλός; Υπάρχουν δύο τρόποι για να μάθεις αν περνάς τη βάση. Μπορείς να συλλογιστείς τι έκανες όλη την ώρα ή απλά να ρωτήσεις. Όσο τολμηρός και αν είσαι μη δοκιμάσεις το δεύτερο. Προς ενημέρωσή σου οι άντρες κλαίνε, δε δακρύζουν μόνο…
Έφτασε η ώρα της μεγάλης αυτοκριτικής. Ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου, ακουμπάς τα χέρια σου στο νιπτήρα, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και σκέφτεσαι: Πώς τα πήγα αυτό το εξάμηνο; Ήμουν καλός; Θα κάνω περήφανη τη μητέρα μου; Συνήθως οι εσωτερικοί μας μονόλογοι πραγματοποιούνται στην τουαλέτα της καφετέριας δίπλα στη σχολή μας και η διάρκεια τους σχετίζεται με την ώρα που ξοδεύει ο προηγούμενος από εμάς στο χώρο αυτό. Εύχομαι να μη σου τύχει να χτυπήσεις την πόρτα και να ακούσεις «θα αργήσω»… Μετά θα μπερδεύεις τις καραμέλες με τα αντικαταθλιπτικά.
Και έρχεται η στιγμή που στέκεται μπροστά σου το γλυκόπικρο ποτήρι της εξεταστικής… Είναι εκεί, σε περιμένει. Απλώνεις το χέρι να το πιάσεις γνωρίζοντας ότι είναι «φαρμάκι». Στο ρόλο του μπάρμαν ο μπαμπούλας των παιδικών σου χρόνων, ο κομπλεξικός καθηγητής σου που ερεθίζεται βλέποντάς σε να αποτυγχάνεις. «Στην υγειά μας» λέει, χαμογελώντας ειρωνικά. Το ξανακοιτάς και σκέφτεσαι: «Δε μπορώ να το αποφύγω, ας το απολαύσω». Σηκώνεις το «ποτήρι» γεμάτος χαρά και ανακούφιση επειδή γνωρίζεις ότι θα αργήσει έξι μήνες το επόμενο. Ξαφνικά ο διπλανός πελάτης στο παίρνει μέσα από τα χέρια. Αρχικά παραξενεύεσαι. Εκνευρίζεσαι επειδή είχες συμβιβαστεί με την ιδέα. Σου λέει ότι διεκδικεί πράγματα που εσύ τα έχεις δεδομένα. Προσπαθείς να κατανοήσεις τα λεγόμενά του αλλά είναι αδύνατο. Δε φταίει μόνο η διαφορετική γλώσσα. Φταίει ο τρόπος που εκφράζει τις επιθυμίες του. Σου λέει ότι άλλοι «πελάτες» που πίνουν το ίδιο «ποτό» με εσένα τον βοήθησαν. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις «στρατόπεδα». Οι παραταξιακοί «στρατιώτες» στέκονται πίσω από τα χαρακώματα-τραπεζάκια. Εσύ είσαι ο «άμαχος». Είσαι ο τύπος που τον σαμποτάρουν τα ΜΜΜ, οι μετανάστες, ακόμα και οι όμοιοί σου.
Διαβάζεις ότι «το κτήριο της ΝΟΠΕ θα παραμείνει κλειστό υπό τον φόβο υγειονομικών κινδύνων από την κατάληψη των 200 μεταναστών». Το καλό είναι ότι είσαι αισιόδοξος. «Άλλη μία εβδομάδα για να διαβάσω», σκέφτεσαι. Ξαφνικά δημιουργούνται δεύτερες σκέψεις. «Άλλη μία εβδομάδα χαλάρωσης», ξανασκέφτεσαι και πριν το καταλάβεις το ποτήρι της εξεταστικής στέκεται και πάλι μπροστά σου.
Στην υγειά μας.
Συντάκτης | Κωνσταντίνος Σταθουλόπουλος