Ένας Αύγουστος, χρόνια αρκετά μετά απ’ αυτόν του διωγμού… Κάνοντας βόλτα στην προκυμαία της Σμύρνης… Μια πόλη σύγχρονη, με πολλές όμως εικόνες να θυμίζουν τη ραστώνη της Ανατολής, την εσωστρέφεια του μουσουλμανικού κόσμου. Ρυθμοί αργοί, νωχελικοί, που δεν έφεραν τίποτα ούτε από την κοσμοπολίτικη βουή, αλλά ούτε και από τον χαλασμό εκείνων των καιρών.
Περπατώντας πλάι στη θάλασσα, οι συνειρμοί αναπόφευκτοι. Και οι στίχοι του Γ. Σεφέρη, του ανθρώπου που έζησε ξενιτεμένος σε όλη του τη ζωή, να συνοδεύουν τα βήματά μου: «Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν. Έτυχε να είναι τα χρόνια δίσεχτα, πόλεμοι, χαλασμοί, ξενιτεμοί. Κάποτε ο κυνηγός βρίσκει τα διαβατάρικα πουλιά, κάποτε δεν τα βρίσκει. Το κυνήγι ήταν καλό στα χρόνια μου, πήραν πολλούς τα σκάγια. Οι άλλοι γυρίζουν ή τρελαίνουνται στα καταφύγια. Μη μου μιλάς για τ᾿ αηδόνι, μήτε για τον κορυδαλλό, μήτε για τη μικρούλα σουσουράδα που γράφει νούμερα στο φως με την ουρά της. Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια, ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.»
Προσπαθώ να νιώσω πως να είναι άραγε «αν τύχει/ και μπεις μια νύχτα/ στην πολιτεία που σ’ ανάθρεψε/ κι έπειτα συθέμελη τη χάλασαν και την ξαναχτίσαν/ και παλεύεις να μετακινήσεις άλλους καιρούς/ για να ξαναβρεθείς…»
Ο περίπατος τελειώνει. Καλά είπε ο ποιητής: «Η Σμύρνη έχει χάσει τον ίσκιο της, όπως τα φαντάσματα.»