Βασικές αιτίες της σημερινής ανεργίας είναι η έλλειψη διαχρονικών πολιτικών σε θέματα ανάπτυξης, η σταδιακή συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης (βιομηχανία – γεωργία) της χώρας που ποτέ δεν εκσυγχρονίστηκε, ούτε συνδέθηκε με την κοινωνία της γνώσης και προφανώς η «ευκολία» στην εργασιακή αποκατάσταση που πολλές φορές ελεγχόταν από τους κομματικούς μηχανισμούς.
Η αναπτυξιακή πορεία της χώρας συνοδεύτηκε επί δεκαετίες από ερασιτεχνισμούς που ενσωμάτωναν και ωφελούσαν τις παραδοσιακές επαγγελματικές συντεχνίες. Κατά βάση όμως έδιναν ένα εύλογο χρονικό περιθώριο σε «εκλεκτούς» του διαχρονικού συστήματος εξουσίας να εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο, τις κακώς σχεδιασμένες επενδυτικές διατάξεις και προγράμματα.
Προφανώς μας λείπει η σχεδιαστική αυτοκριτική. Αγνοήσαμε πόσους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους κ.α. μπορεί να ενσωματώσει η χώρα στις παραγωγικές και κοινωνικές διαδικασίες της, με αποτέλεσμα οι απόφοιτοι μας να ξενιτεύονται και μάλιστα σαν «ψηφιακοί εργάτες» της νέας εποχής και όχι σαν ερευνητές επιστήμονες όπου πάντα διαπρέπουν. Όποια χώρα δεν παράγει γνώση και τεχνογνωσία γίνεται δέσμια των άλλων.
Η χώρα έχει τεράστια ανεργία και στους νέους επιστήμονες. Απαιτείται ένας γενικότερος ορθολογισμός των ΑΕΙ-ΑΤΕΙ και ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης που θα οδηγεί όποιον νέο επιθυμεί, σε επαγγέλματα που απαιτούν σύνθεση γνώσης από διαφορετικές ειδικότητες και όχι γνωστική μονολιθικότητα. Εδώ και δεκαετίες, τα περισσότερα Πανεπιστήμια χωρών που είναι στα top της διεθνούς αξιολόγησης, παρέχουν πτυχία δύο ειδικοτήτων, ενώ σε εμάς αυτή η διαδικασία συμβαίνει μόνο σε μεταπτυχιακά προγράμματα. Ορθά είχε τονίσει το αδιαίρετο των επιστημών ο διακεκριμένος καθηγητής Ι. Ηλιόπουλος: «Το ελληνικό δημόσιο κάθε φορά που ιδρύει ένα πανεπιστήμιο, το κομματιάζει σε σχολές και το «σπέρνει» σε διαφορετικές πόλεις. Πανεπιστήμιο δεν είναι να συγκεντρώνεις αλλού τους γιατρούς κι αλλού τους φυσικούς. Πρέπει, όλοι αυτοί να ανταλλάσσουν ιδέες».
Απαιτείται συνεπώς, νέα σχεδίαση της ανώτατης εκπαίδευσης και της έρευνας αλλά και ένα νέο είδος επιχειρηματικών κινήτρων που σταδιακά θα απορροφήσουν την νεολαία σε σύγχρονα επαγγέλματα που θα έχουν εξέλιξη. Η ενίσχυση της νεανικής επιχειρηματικότητας και της επιστημονικής υποστήριξης κυρίως των νέων αγροτών και άλλων σύγχρονων επαγγελμάτων που να βασίζονται στη διεπιστημονική γνώση, θα αποτρέψει το κύμα φυγής «λαμπρών εγκέφαλων» στο εξωτερικό, παρόμοιο με αυτό της δεκαετίας του 50 και του 60…
Χρειαζόμαστε μια προοπτική ανάπτυξης, που μπορεί να μας οδηγήσει σε ένα «re-engineering» των εκπαιδευτικών δομών με ειδικότητες που θα στηρίζουν στοχευμένα την περιφερειακή ανάπτυξη, ενσωματώνοντας σύγχρονες, διεθνείς και καινοτόμες πρακτικές . Η νέα γενιά οφείλει και πρέπει να θέσει τέτοιου είδους ζητήματα και να απαιτήσει σοβαρές απαντήσεις.
Τώρα, εμείς οι νέοι, μέσα σε μια εξελισσόμενη πολιτική, οφείλουμε να οικοδομήσουμε, σε βάση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, μια προοδευτική και ανανεωτική σχέση, με μοναδικό και σταθερό στόχο, την αναθέρμανση της ελπίδας για την παραγωγή ουσιαστικής πολιτικής, βασισμένη σε ρεαλιστικές προτάσεις με προοπτικές για την κοινωνία και την Ελλάδα.
Σήμερα, η Ελλάδα χρειάζεται άλλους συσχετισμούς, άλλη πολιτική και άλλο δρόμο. Η νεολαία της χώρας χρειάζεται στήριξη, ορθή επαγγελματική κατεύθυνση, δύναμη και αλληλεγγύη. Οι νέοι της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είναι παρόντες στη σημερινή κοινωνία με συγκεκριμένες προτάσεις και διεκδικήσεις, με συστηματικές και επίμονες προσπάθειες, όλοι μαζί να προωθήσουμε αυτές τις πολιτικές, που θα στηρίξουν την νέα γενιά.
Οι νέοι μπορούν να σώσουν το μέλλον τους και το μέλλον της χώρας. «Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ’ αυτόν έλαχε να σώσει το έθνος του, έτσι, θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει, όποιος μπορέσει», Ίων Δραγούμης.
Χρόνης Διαμαντόπουλος.
Δημοσιογράφος και μέλος της γραμματείας Νέων της Δημοκρατικής Αριστεράς (άρθρο που δημοσιεύτηκε στο tvs.gr)
