Ακούγονται πολλά και ποικίλα σενάρια για το μέλλον της Ελλάδας, της ευρωζώνης, της Ευρώπης. Για τη χώρα μας προεξοφλούνται τα χειρότερα. Οι πολίτες και, κυρίως, οι ενεργοί οικονομικά δρώντες των πλουσιότερων χωρών εξακολουθούν να ομνύουν στο φαιδρό θεώρημα των «θωρακισμένων οικονομιών»!
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όμως, τέτοια θεωρήματα είναι για τα σκουπίδια της ιστορίας. Τα κατασπαράσσει ο αρμεγεδώνας της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης πριν προλάβουν να ξεμυτίσουν από τη γωνία. Και τουλάχιστον, με την πίεση που ασκείται στους πολίτες της χώρας μας περισσότερο από μία διετία, η ελληνική κοινωνία μοιάζει ικανοποιητικά προετοιμασμένη ακόμα και για το χειρότερο. Για να μην γίνει αναφορά στο κομμάτι εκείνο του πληθυσμού που πιθανότατα βλέπει, κι όχι απαραίτητα αδίκως, ως συμφέρουσα – ακόμα και σωτήρια – την επαναφορά σε εθνικό νόμισμα.
Το θέμα, όμως, είναι να διατηρηθεί το ευρώ και να ευημερήσει. Κι όχι να διαλυθεί εις τα εξών συνετέθη! Αυτό δεν το έχουν αντιληφθεί, ακόμα τουλάχιστον, ως αναγκαιότητα σε όλη την Ευρώπη, παρότι δυνάμεις έξω από την Γηραιά Ήπειρο φαίνεται να αρχίζουν να το κατανοούν, από την δική τους πλευρά και για τους δικούς τους λόγους. Εκείνοι που επιχειρούν να εξέλθουν από την κρίση ευνοημένοι, ενδέχεται να είναι εκείνοι που στο τέλος της ημέρας θα έχουν τις μεγαλύτερες οικονομικές, κοινωνικές, συλλογικές ψυχολογικές, απώλειες.
Η Ελλάδα, εκτός του ότι οι πολίτες της μοιάζουν πια έτοιμοι για όλα, πάντα θα έχει το «οικόπεδο»! Κι αυτό το συνειδητοποιούν όλοι καλύτερα κάθε καλοκαίρι. Αν προσπαθούν, τελικά, να πάρουν αυτό κι άλλα ανάλογης αξίας με αυτό, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν, έχοντας πρωτύτερα βυθίσει όλη την ήπειρο στη σφαίρα των καταστροφικών εθνικισμών. Οι… «αυστηροί πατερούληδες» της Ευρώπης δε φαίνεται να έχουν αντιληφθεί ότι στο τέλος έρχεται η καταστροφή για όλους όσο κι αν κάποιοι εξ αυτών μοιάζουν εξαιρετικά επιτυχημένοι.
Επιπλέον, σε ενδεχόμενο «ντόμινο» εξάπλωσης της οικονομικής ζημιάς, όσοι υποστούν βιομηχανικό-τεχνολογικό «κραχ» θα συνέλθουν πολύ δυσκολότερα ως οικονομικά σύνολα και, ιδίως, κοινωνίες, από εκείνους που από τη σημερινή ευρωπαϊκή ισορροπία οικονομικής δύναμης δεν έχουν και πολλά να χάσουν. Όσο πλούσιοι και ισχυροί κι αν είναι οι πρώτοι σε συγκρινόμενοι με τους δεύτερους…
Πολύ περισσότερο ισχύει αυτό για τους –ακόμα και συγκριτικά περισσότερο διεφθαρμένους – «πληβείους» της Ευρώπης που μπορούν, όμως, να «χτίσουν» από την αρχή σε ένα όμορφο κι από τη φτιαξιά του εξαιρετικά παραγωγικό, από όλες τις πλευρές, τόπο!