Το Χυτήριο θέατρο, η «χυτήριος» αντίληψη και η… χύτρα-ελληνική κοινωνία έτοιμη να εκραγεί…
Τα όσα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες στο θέατρο Χυτήριο έχουν προηγούμενο στη χώρα μας, αλλά σε όχι στην έκταση και την ένταση που πλέον έλαβαν. Ποιοτική διαφοροποίησή τους προς το πολύ χειρότερο αποτελεί η συμμετοχή μελών του ελληνικού κοινοβουλίου στα σκοταδιστικά συμβαίνοντα, έστω κι αν προέρχονται από την ακροδεξιά, γεγονός που μειώνει σχετικά το βαθμό έκπληξης.
Το όνομα του θεάτρου που αποτέλεσε μια άτυπη πολιτική κονίστρα του παραλόγου, δεν αφήνει πολλά περιθώρια άρνησης του φυσικού συνειρμού σύνδεσης των καταστάσεων με το γνωστό πολιτικό και παραδοσιακό «μεγαλο-μεσαίο» στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πολλαπλώς υπουργοποιηθέντα την τελευταία δεκαπενταετίας και πλέον, Τηλέμαχο Χυτήρη. Το θέμα, όμως, δεν είναι προφανώς καθεαυτό το ευφυολόγημα που αβίαστα προκύπτει, αλλά αν υπάρχει ουσιαστική σύνδεση του τωρινού «χυτηρίου» φαινομένου με την αντίληψη μιας σειράς στελεχών, όπως αυτή του ευδοκιμούντα σε κάθε πολιτικό κλίμα Τηλέμαχου.
Πράγματι αν, ευκαιρίας εκ των γεγονότων δοθείσης, δούμε το πρόσωπο ως εκπρόσωπο μιας σειράς επιφανών Βουλευτών και υπουργών της τελευταίας δεκαπενταετίας, τα εξαγόμενα συμπεράσματα είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα και χρήσιμα. Παρακάτω αναφέρονται τα χαρακτηριστικά τόσο του προ ημερών φαινομένου, που προς το παρόν έληξε με ντροπιαστικό τρόπο, οδηγώντας στο κατέβασμα της παράστασης, όσο και του προσώπου, όχι από την άποψη της προσωπικής κριτικής, αλλά κυρίως μιας κριτικής στη πολιτική λογική του κατεστημένου πολιτικού προσωπικού που οδήγησε τα πράγματα στη διαλυτική παρακμή που βιώνουν καθημερινά οι πολίτες.
Θέατρο Χυτήριο – ερμηνεία των συμβάντων:
Ακροδεξιές δυνάμεις ενισχυμένες από την άνοδο της Χρυσής Αυγής συνδυάζονται με προσκείμενες σε αυτές φονταμενταλιστικές χριστιανορθόδοξες ομάδες με αφορμή θεατρική παράσταση, η οποία έχει κατά τη γνώμη τους βλάσφημο περιεχόμενο, και προφανή σκοπό να καταδείξουν ότι μπορούν πλέον να ελέγχουν και να χειραγωγούν ως ένα βαθμό τα πολιτιστικά και ευρύτερα κοινωνικά δρώμενα κατά πως βούλονται και… βολεύονται. Πρωταγωνιστές πολύ γρήγορα αναδείχθηκαν, χωρίς κάποια προσπάθεια απόκρυψης των ενεργειών τους, Βουλευτές και στελέχη της φιλο-φασιστικής κι ενίοτε φιλο-ναζιστικής Χ.Α., προκειμένου να μη μείνει καμία αμφιβολία για τις ειδικότερες και γενικότερες στοχεύσεις της συμμετοχής τους στους προπηλακισμούς και τα επεισόδια.
Οι ομάδες και τα πολιτικά κόμματα που συμμετείχαν στα ακραία δρώμενα-σκηνικό του παραλόγου και της βίαιης επιβολής της αισθητικής τους πέτυχαν τους αρχικούς στόχους τους. Λογική ανησυχία, ότι μετά από τα όσα συνέβησαν θα τους ανοίξει η όρεξη για μεγαλύτερες αποκρουστικές – μεσαιωνικές και οπισθοδρομικές για την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό πολιτιστικό, πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι «επιτυχίες» τους.
Τηλέμαχος Χυτήρης – ο άνθρωπος των προέδρων:
Πρόκειται για άνθρωπο για πολιτικό ον, ασφαλώς, ευφυή που, όχι απλώς επιβιώνει, αλλά ακμάζει σε κάθε πολιτική στροφή του κόμματός του χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Από έμπιστος του ιστορικού ηγέτη της Δημοκρατικής παράταξης και ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου, πέρασε με σχετική ευκολία, χέρι – χέρι με πάλαι ποτέ έτερο του «πράσινο Καππαδόκη», Νίκο Αθανασάκη, στην αυτοαποκαλούμενη εκσυγχρονιστική πλευρά του ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση Σημίτη.
Από εκεί, βρέθηκε λίγο αργότερα με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία σε πρωταγωνιστική θέση στη νέα πορεία του κόμματος προς την εξουσία, υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, κι ενώ οι σχέσεις του πρώην και του τότε επικεφαλής εκείνης της περιόδου έβαιναν από το κακό στο χειρότερο. Όταν προ έτους είδε ότι ο τελευταίος δε μπορούσε να αποφύγει την καθαίρεσή του από το πόστο του Πρωθυπουργού, λόγω της επί διετία καθυστερημένης έμπνευσης του για προκήρυξη δημοψηφίσματος για τους όρους συνέχισης συμμετοχής της χώρας στην ευρωπαϊκή πορεία και της εναντίον του μήνης Βουλευτών και στελεχών «Σημιτικών – Βενιζελικών» πεποιθήσεων, ήταν εκείνος που εξήλθε από το εσωτερικό του κοινβουλίου στο περιστύλιο του κτηρίου για να ενημερώσει τον αρχηγό ότι τον άφηνε ακόμα και εκείνος στην τύχη του, μεταδίδοντας για τους γνωρίζοντες το μήνυμα του οριστικού τέλους του πρωθυπουργικού-αρχηγικού βίου του!
Για την ιστορία, ο αειθαλής Τηλέμαχος Χυτήρης, με τις αναμφισβήτητες ικανότητες σε πολιτικούς χειρισμούς, ακόμα κρατά – από κοινού με τον… «αρκούδο» του κινήματος Ν. Αθανασάκη, κατά τη γνωστή προσφώνηση του Γ. Παπανδρέου – στο σκοτάδι το κείμενο παρέμβασης του ασθενούντα ιδρυτή και προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο συνέδριο του 1996 για τη διαδοχή του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μάλλον δικαίως θεωρούν ότι η επιλογή του να μην το δημοσιοποιήσει του έδωσε σημαντικούς πόντους στο εσωκομματικό πεδίο, παρά τα διαφορετικά υποστηριζόμενα από τον ίδιο, ενώ άλλοι ακόμα και σήμερα, επίσης δίκαια, του επισημαίνουν πως ποτέ δεν είναι αργά για να δουν το φως της δημοσιότητας ιστορικά ντοκουμέντα, έστω κι αν ως υπόθεση εργασίας γίνει αποδεκτό ότι δεν έπρεπε να εκδοθούν την εποχή της σύνταξής τους ως ανολοκλήρωτα στο πολιτικό σκεπτικό τους και πιθανώς ζημιογόνα, αντί ωφέλημα, στο ευρύτερο πολιτικό συμφέρον κόμματος και χώρας .
Η διαδρομή Χυτήρη σημειώνεται ότι έγινε με περίσσιο τακτ, αλλά το όνομα του θεατρικού χώρου οδηγεί εκ των πραγμάτων, από την άποψη του σχετικού εύθυμου λογοπαίγνιου, στην ανάδειξη της δική του περίπτωσης ως υπόδειγμα προς αποφυγή, τη στιγμή που ανέπτυξαν την ίδια ή και πολύ χειρότερες συμπεριφορές ευκαιριακής αντίληψης περί την πολιτική δράση-ανέλιξη μεγάλος αριθμός πολιτικών αρχόντων και, μάλιστα, με πολύ πιο άκομψο τρόπο. Δεν παύει, όμως, να χαρακτηρίζει ως νοοτροπία και ακολουθούμενη πρακτική ασφαλούς επιτυχίας στη σύγχρονη πολιτική σκηνή, από σειρά κορυφαίων στελεχών μέχρι πλήθος μεσαίων και μικρότερων πολιτικών προσώπων και εκπροσώπων του σημερινού πολιτικού δυναμικού της χώρας, αν και όχι είναι η αλήθεια τους πάντες.
Η ελληνική κοινωνία ως χύτρα λίγο πριν τη μεγάλη έκρηξη…
Κι έτσι φτάσαμε ως εδώ! Από τον οπορτουνισμό των ικανών ή μη και ορισμένων πράγματι σκεπτόμενων πολιτικών και άλλων σημαινόντων δρώντων της οικονομικής και κοινωνικής δράσης στην εξύψωση από μερίδα της κοινωνίας της πολιτικής των μπράτσων και της ανοχής ή και επικρότησης συμπεριφορών και πρακτικών βίας στον πολιτικό και ευρύτερα
κοινωνικό βίο, για την επίλυση ακόμα και αμιγώς ιδεολογικών ζητημάτων. Ένα σκαλοπάτι πριν να «σκοτωθούμε όλοι μεταξύ μας», όπως λέει κι ο ποιητής, κι ας ελπίσουμε ότι θα είναι το τελευταίο επεισόδιο αυτό, της επιβεβαίωσης με κάθε επισημότητα της συλλογικής παρακμής μας, κι ότι θα αποφύγουμε έστω και την τελευταία στιγμή να δούμε… εκρηκτικά χειρότερες εξελίξεις.
Κανείς, πάντως, δε μπορεί να αρνηθεί ότι κάποια συσχέτιση πρέπει να υπάρχει μεταξύ της περιγραφόμενης «χυτήριας» πολιτικής αντίληψης και των εξαιρετικά δυσάρεστων συμβάντων στο θέατρο Χυτήριο. Ένα κομμάτι της κοινωνίας με λιγότερες δυνατότητες όταν επί σειρά ετών παρακολουθεί ένα άλλο κομμάτι της, με κάπως ή αρκετά περισσότερες δυνατότητες και πνευματικές και άλλες δεξιότητες, να επωφελείται ειδικευόμενο σε τακτικές χαμαιλεοντοσμού που του εξασφαλίζουν όλο και περισσότερη παρέμβαση στα πράγματα, δύναμη, πλούτο και, γενικότερα, εξουσία, διόλου απίθανο δεν είναι να πιστέψει στις σειρήνες της ελεγχόμενης ή μη πολιτικής-εγληματικής βίας.
Θα πρέπει, βέβαια, κι αυτό το ίδιο το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό θα είναι εκείνο που τώρα θα επιβάλλει την αντιδραστική λογική του, να αντιληφθεί ότι τρέφει αυταπάτες χειρότερες κι από εκείνες που έτρεφε για το ότι ο δικομματισμός με τον τρόπο που συνέχιζε την πορεία του από τα μέσα 90’s κι έπειτα θα του έλυνε τα προβλήματα, κι ότι για άλλη μια φορά κάνει λάθος, μεγαλύτερο κι από το προηγούμενο. Αν δε γίνει αντιληπτό αυτό έγκαιρα, τότε πολύ σύντομα το «καζάνι» της κοινωνίας μας, είναι αναπόφευκτο να σκάσει με ανυπολόγιστες για τον τόπο και τους κάθε αντιλήψεων πολίτες του συνέπειες!