Eδώ και 23 χρόνια, συμβαίνει να είμαι ανάπηρος – λόγω σκλήρυνσης κατά πλάκας – που πρακτικά σημαίνει: βλέπω τον ουρανό, καθηλωμένος, σχεδόν μονίμως, στη γη.
Τα πόδια παραμένουν δυσκίνητα, σαν να δέθηκαν σε πέτρες που συχνά συνθλίβουν τις αντοχές. Και πάνω σ’ αυτές τις «πέτρες» – ας μη σοκάρει, επιτέλους, το στερεότυπο της αναπηρίας – ακόμη και ο ουρανός καταντά, πολλές φορές, βαρύς και ασήκωτος”, μας λέει ο φιλόλογος και δοκιμιογράφος Γιάννης Δημογιάννης. Ο 45χρονος με αναπηρία, λόγω σκλήρυνσης κατα πλάκας.
Ο Γιάννης Δημογιάννης επέλεξε να αντισταθεί. Να κοντράρει την ασθένειά του και να αγγίξει τα όριά του. Κάτι το οποίο προτείνει σε όλα τα άτομα με αναπηρία.
Απο την πολιτεία είναι τουλάχιστον απογοητευμένος. Οι δυσκολίες στην Πάτρα για τα άτομα με αναπηρίες, τρομακτικές σύμφωνα με τον ίδιο.
Και μετά, ήρθε το kitesurfing. Το είδε, μίλησε στην καρδιά και το μυαλό του και αποφάσισε να κάνει τα πάντα για να ζήσει αυτή την ελευθερία! “Ηρθε η ανατροπή, η αναπάντεχη έκπληξη.
Σε αντίθεση μ’ αυτή τη μονότονα ανακυκλωμένη «βαρύτητα», ομολογώ πως έτυχε να δω στο Youtube – και, πού αλλού θα περιμένατε να το δω; στην Ελληνική πολιτεία ή στην «ακομπλεξάριστη» κοινωνία μας; – ένα απίστευτο για τις προσδοκίες μου βίντεο!
Ένα βίντεο που αποκάλυπτε στα διψασμένα μάτια μου, το πολυπόθητο, αλλά τόσο αδικαίωτο, για την ύπαρξή μου, αγαθό της ελευθερίας”, μας λέει και τα μάτια του πετούν σπίθες.
“Εψαξα λυτούς και δεμένους, αλλά ο χειμώνας άφηνε πίσω του, πίκρα, και διάψευση. Στην αναζήτηση λύσεων, συνάντησα παντού, κλειστές πόρτες. Καλά «θωρακισμένες» με άγνοια, δυσπιστία, προκαταλήψεις, ανώδυνες εξυπνάδες, και κυρίως αδιαφορία. Να θέλω να βρω ένα παράθυρο – μπας και δω λιγάκι ουρανό – αλλά να μην τρυπώνει από καμία χαραμάδα, έστω και μία αμυδρή αχτίδα… Γι’ αυτό, και τα πόδια μου – σε κάθε πόρτα που έκλεινε – ήταν σαν να σέρνονταν πιο βαριά, στη γη!
«Η Ελλάδα, όπου κι αν ταξιδέψω, με πληγώνει», έγραφε ο Σεφέρης – και μπορεί να ακούγεται σκληρό – αλλά οι ανάπηροι το βιώνουν καθημερινά, και, μάλιστα, περισσότερο από τους υπόλοιπους. Παρόλ’ αυτά, στη μοναχική διαδρομή για την «Ιθάκη», στήθηκαν σταθερά, δίπλα μου, δύο άνθρωποι.
Οι δύο εκπαιδευτές μου, ο Ορέστης και ο Jonny”, μας λέει τόσο γλαφυρά ο Γιάννης, στην γλώσσα που τόσο καλά ξέρει να χειρίζεται ένας φιλόλογος – δοκιμιολόγος.
Ο Γιάννης κατάφερε να σηκώσει τον αετό του στον ουρανό του Δρεπάνου της Πάτρας, αλλα έπονται ακόμη πολλά βήματα. Θέλει να κάνει την πορεία του, να σχίσει με τη δική του σανίδα τα κύματα.
Και δεν θα σταματήσει ποτέ αν δεν τα καταφέρει. Με το πείσμα και τη φλόγα στα μάτια, ενός ανθρώπου που είδε το δεδομένο να γίνεται γολγοθάς.
Ενος ήρωα της καθημερινότητας, που δίνει το παράδειγμα προς μίμιση σε κάθε άτομο με αναπηρία!
thebest.gr
